H, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« H » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 147a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/H

H. littera numeralis, quæ 200. denotat. Unde versus :

H. quoque ducentos per se designat habendos.

seu, ut habet Ugutio :

Littera H. quondam bis centum notat, nec plura

quondam.

Eidem literæ, si recta linea superaddatur, 200. millia significat.

◊ H.

In superscriptione cantilenæ, et tantum in scriptura aspirat, ita et in nota id ipsum habitat

. Notkerus Balbulus Opusc.

Quid singulæ literæ significent in superscriptione cantilenæ

? Vide A.

◊ H. Literam vocabulis propriis seu appellativis a Theutonibus non sine mysterio præponi solitam, censent quidam : verbi gratia, in HLudovicus, HLotarius, HRabanus, et similibus ; aiuntque Herrn, id est, Dominum innuere, quemadmodum Latini D. plerumque usurpant. Herr autem, ut auctor est Walafridus Strabo lib. de Rebus Eccl. cap. 7. ab heros, seu potius herus deducitur. Consule Olaum Wormium in Monumentis Danicis lib. 5. pag. 440. V. infra Hc.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Nodum in scirpo quærunt qui vocabulis propriis seu appellativis litteram H non sine mysterio præmissam volunt ; quisquis enim noverit Francos olim, quod et Græcis familiare fuit, verba, quibus litteræ l et r præponuntur, forti aspiratione firmare et roborare amavisse, ut eorum sonus esset vividior vegetiorque, rem manifestam habebit. Vide hanc in rem Gloss. Schilteri litt. H. Grimm. Grammat. German. tom. 1. pag. 195. edit. 2^æ. Neque vero si honoris causa nominibus Regum præmittebatur, in aliis, ut Dagoberti, Sigeberti aliorumque, omitti debuit. Aliquando autem, ut apud Occitanos et Catalaunos postponitur literis l et n non quo fortiter aspirentur, sed ut l pronuntietur velut duplex ll Hispanorum in Llamar ; n vero ut ñ eorumdem in Saña. Quoniam de Hispanis occurrit mentio, non abs re erit monere ipsis usitatissimum esse mutare f in h ut a nobis pluribus ad literam F est observatum.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Quemadmodum vero perperam in MSS. codicibus non raro additur eadem hæc littera : ita non rectius sæpe omittitur

; utriusque exemplum accipe. Testamentum in cortice scriptum ann. circ. 690. et a Felibiano in Hist. S. Dionysii pag. x. vulgatum :

Et possedendum relinco, et hoc dum advixero, Husufructuaria condicione, et absque præjudicio sanctarum basilecarum tenire et domenare dibeant... Et quiquid exinde ipse Abbas qui tunc temporis ibidem fuerit pro Hutiletatibus memoratarum basilecarum decriverit faciendi, etc.

Charta Chlodovei III. ann. 691. apud eumdem Felibian. pag. xi :

Sin autem non potuerit quod lex de tali causa edocit Oc inde susteniat, unde et talis præceptiones eis ex hoc fieri et accipere jussimus.

Et hæc quidem sufficiant, rem quippe notam loquor ; alias varietates sua sponte animadvertet studiosus lector.