« »
 
[]« Hallus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 160a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/HALLUS
HALLUS, Ramus siccus, in Gloss. vet. apud Lindenbrog. Anglo-Saxones healme, ramum, et frondes appellant, Picardi nostri etiamnum, Haille, vocant sepimentum ex ejusmodi ramis confectum. Lex Salica tit. 43. § 3 :
Si autem de ramis, vel de Hallis, aut de qualibet re eum (interfectum) cooperuerit.
Et § 3 :
Aut de Hallis, aut de ramis eum cooperuerit.
Aliud sonat in Gloss. Lat. Gr. : Hallus, ποδὸς μέγας δάϰτυλος, Festo, allus : Isidoro allex.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Mendosam hanc lectionem putat Eccardus in Notis ad hunc titulum ; nec immerito. Hinc enim particula vel disjunctiva est, non explicativa ; non idem ergo ramis quod Hallis significatur.[] Unde callis, voce ex calculus contracta, legendum docet vir doctissimus ; veteres quippe Franci, inquit ille, facile potuerunt scribere Hallis pro callis, more, quo h ipsis et ceteris Germanis frequentissime pro ch vel etiam k ponebatur.