![[]](img/image.png)
HEINFARE, Heinfara, et Hainfar, Discessio, fuga, lapsus servi, ex Angl.
Hein, famulus, servus, et Far, iter, transitus. Dicitur et mulcta, quæ hoc
nomine penditur, et ipsa jurisdictio animadvertendi in servos fuga lapsos. Domesdei :
![[]](img/image.png)
Heinfaram qui fecerit, 100. sol emendet.Alibi :
Si quis occiderit hominem Regis, et facit Heinfaram, dat Regi 30. sol. de solutione hominis, et de forisfacto 100. sol.Rursum alio loco :
Istæ consuetudines pertinent ad Tantone, Burgherisch, latrones, pacis infractio, Hainfare, etc.Ex Spelmanno.
![[]](img/image.png)
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Haufare, Eadem notione. Consuetud. antiquæ Norman. in Concilio apud Lillebonam ann. 1080.
celebrato confirmatæ apud Marten. tom. 4. Anecd. col. 118 : Nulli liceat in Normannia Haufare facere, vel incendium, vel raptum mulieris, vel nammum capere, quin fieret inde clamor apud eum, qui clamorem inde habere debuit.