HERILES, Principum seu Dominorum filii, quasi minores heri, quos sequior ætas Domicellos dixit. Gloss. Gr. Lat. : Δεσποτιϰός, Erilis. Δεσπόσυνος, Erilis. Gloss. MS. Eccles. Paris. : Erilis, filius dominicus. Eriles, domini. Erilis, dominicus, etc. Glossæ Pithœanæ : Eruli, domini, domnuli. Papias : Heri, domini : inde Herilis velut heri filius, velut quidam dicunt, minor filius, i. domicellus. Herilem filium dixit Terentius in Andr. quem Donatus τρόφιμον interpretatur :

Herilem filiolam,

Prudentius lib. περὶ στεφάνων, in S. Fructuoso, pro filia Præsidis, et Anonymus in Vita S. Antonini Abbatis Surrentini num. 14. Δεσπόσυνος, Xenophonti, Theophilo, Harmenopulo, et aliis : νέος δεσπότης, Heliodoro lib. 1. Hujus vocis usum revocarunt etiam Scriptores ævi medii. Guibertus Epist. 39 :

Ego quidem, cui ob beneficia Ottonis est multa fides, circa Herilem filium sic protinus delibero, etc.

Will. Britto in Præfat. ad Philippid. de Ludovico Philippi Augusti filio :

... Herilis sanguinis hæres.

Theodolus :

Tandem confectis ætate creatur Herilis

Filius.

Sed et Regum fratres, Heriles vocat Jonas Aurelian. in Præfat. ad Opusc. de Instit. regia, ad Pipinum Reg. Aquit. :

Necesse est, ut vos et fratres vestri, Heriles nostri, in mutua dilectione consistatis.

Herilis, Domini filia, virgo nobilis. Ruodlieb fragm. 8. vers. 48 :

Surrexit juvenis, quo contra surgit Herilis ;

Ille velut falcho se girat et hæc ut hirundo,

Ast ubi conveniunt citius se præteriebant.

Adde fragm. 9. vers. 22. fragm. 14. vers. 23. etc.