« »
 
[]« Hierocerus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 206c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/HIEROCERUS
HIEROCERUS, vox Græca, ἱεροϰήρυξ, Sacer præco, qui favere linguis jubet, dum sacra peraguntur, aut qui aliud quippiam inter rem sacram edicit. Francisci Blanchini Præfatio apud Muratorium tom. 3. Scriptorum Italicorum pag. 73 :
M. D. M. I. et Attidi Meno Tyranno Conservatoribus Suis Caelius Hilarianus C. Duo Decembur Urbis Romae [] p. s. et Hierocerus i. m. s. d. l. s. d.
Vide Hierocoracica.