« »
 
[]« Humanari » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 261c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/HUMANARI
HUMANARI, Homo fieri, de Christo dicitur qui humanam carnem assumsit. Acta S. Franciscæ Romanæ tom. 2. Martii pag. 105 :
Verbum et ipse Deus, dignatus es intra meos virginales Humanari artus.
Occurrit etiam in Homilia MS. Remigii Autissiod.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Humanatus, Homo natus. Gasp. Barthii Gloss. apud Ludewig. Reliq. MSS. tom. 3. pag. 454. Papias in Præfatione : Et pro me Papia multiplicibus obsito peccatis, ad Humanatum pro nobis [] Dominum exhorent. Epistola Concilii Francoford. ad Episc. Hispaniæ tom. 3. Conc. Hispan. pag. 105 :
Adjunxistis : In professione Nicæni symboli non invenimus dictum, in Christo duas naturas et tres substantias, et homo deificus et Deus Humanatus.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Humanatio, Incarnatio qua Verbum Divinum homo factus est. Bulla Nicolai IV. PP. apud Rymer. tom. 2. pag. 513 :
Cujus etenim pectoris, etiam lapidei quamtumcumque duritiam non emolliat considerata illius Humanationis humilitas in qua Dei filius factus homo exinanivit semetipsum.
Adde Concil. Armenorum ann. 1342. apud Marten. tom. 7. Ampliss. Collect. col. 318.