IMPERSONARE, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Impersonare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 307b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/IMPERSONARE

IMPERSONARE, in Beneficio seu Ecclesia Personam, i. Clericum constituere. Vide Personæ.

P. Carpentier, 1766.

◊ Seu in personatus possessionem mittere. Charta Alb. episc. Leod. ann. 1187. in Suppl. ad Miræum pag. 356. col. 1 :

S. R. S. Apostolicus Lucius III. præfatam Bonæ Spei ecclesiam jam dicto de Gennetines altari perpetuo Impersonavit et investivit.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Impersonatus, dicitur de Conventu qui potestatem habet Personam in Ecclesia instituendi, apud Th. Madox. Formul. Anglic. pag. 248.