IMPLANARE, Joan. de Janua, et Will. Brito in Vocab. : Implanare, dicitur decipere, vel in errorem ducere. Unde Eccles. cap. 15. 12 :

Non dicas, Is me Implanavit.

Et cap. 34 : Qui implanatus est, etc. et componitur Implanare, ut dicunt quidam, ab in, et planos (πλάνος) quod est error, vel vagatio. Gloss. Lat. Gr. : Plano, ἀποπλανάομαι. Implano, apud Martium qui pro ἀποπλανάομαι restituit ἀποπλανάω. S. Cyprianus :

Si quis putat se aliquid esse, cum non sit, seipsum Implanat :

pro quo vet. Interpres habet Galat. 5. 3 :

Ipse se seducit.

Fridegodus in Vita S. Wilfridi cap. 23 :

Syngraphidem scripsit, munus venale notavit

Quiret Adalgisum collatis subdole Regem

Implanare opibus Ervinus Philocompos.