« »
 
[]« Indignare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 343c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/INDIGNARE
INDIGNARE, Indigne, indecenter habere, agere, ab Italico Indegno, indignus, indecens. Barel. serm. in Dom. 3. Quadrag. :
Salomon, dum fuit occupatus in templo, satis continens stetit ; dum fuit in otio, Indignavit femora multissimis mulieribus.
Nostris vero alias Indigner, pro Dédaigner, mépriser, Dedignari, aspernari ; unde Indignation, Contemtus, aspernatio. Lit. remiss. ann. 1366. in Reg. 97. Chartoph. reg. ch. 90 :
Icellui bastard se mist à garant ou pourpris des Freres Meneurs à Lille, ouquel lieu en Indignant justice et les amis dudit mort, se monstroit orgueilleusement.
Aliæ ann. 1376. in Reg. 110. ch. 57 :
Item que ledit Pierre avoit ja pieça une femme, appellé Guilla, laquelle il n'aimoit point, ains la Indignoit moult et mesprisoit, et laquelle fu morte si secretement que nulz ne vit ne ne sceut sa mort, et présumoit l'en communelment que ledit Pierre l'avoit occise ou faite occir, à cause de laditte Indignation et mesprisance.