![[]](img/image.png)
«
Iniclaris » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 365b.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/INICLARIS
INICLARIS,
ἐπίνητρος,
Fusus, colus, in Supplem.
Antiquarii. Suspicatur Martinius ab
in, neo, et
colus dictam vocem, quasi
Innicolaris, vel
Inicularis, in quem ineunt fila.