« »
 
[]« 2 injuriari » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 367a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/INJURIARI2
2. INJURIARI, Pati, ægrotare. Mirac. S. Taur. tom. 2. Aug. pag. 644. col. 2 :
Alius, nomine Gisloinus, habebat equum optimum : qui dum cœpisset Injuriari, et nullis eum valeret remediis erigere, sed mox speraret illum mori, etc.