« 1 integraliter » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 386b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/INTEGRALITER1
1. INTEGRALITER, Omnino, plene, prorsus, Gall. Entierement. Transactio Caroli II. Regis et
Comitis Provinciæ cum Capitulo S. Salvatoris Aquensi ann. 1292. ex Schedis Præsidis de
Mazaugues :
Integraliter et sine diminutione aliqua perveniat omni modo.Litteræ ann. 1332. apud Ludewig. tom. 5. pag. 253 :
Integraliter restituere tenebimur et complete.Occurrit alibi non semel.