«
3 intendere » (par C.
du Cange, 1678), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 387c.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/INTENDERE3
3. INTENDERE, Velle, decernere. Thwroczius in Geiza Magno cap. 54 :
Quæsivitque a
Salomone, si apud Geisam et Ladislaum essent tam boni Milites. Salomon autem Intendens
laudare Hungaros, impræmeditate respondit : Multi sunt, inquiens, etiam multo
meliores.
Phrasis, qua etiamnum Galli utimur, quæque pluries Latine legitur apud Rymerum tom. 2. pag. 322. apud Ludewig.
tom. 6. pag. 185. etc. Haud ita absimili ratione Tullius :
Si Antonius quod animo
Intenderat, perficere potuisset.
Et Terentius :
Repudio consilium quod
primum Intenderam.
Intentus, Consilium, animus, mens, nostris
Intention. Anastasius in Martino PP.
Commoverunt eum, ut de tali hæretico Intentu recederet
. Alii, Codd. habent,
hujus hæresis Intentione
.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Intentum, Eadem notione.
Frustratus Intento
, in Chronico Trivetti apud Acher. tom.
8. Spicil. pag. 645.
Juxta Intentum, apud Ludewig. tom. 6. pag. 212.