« »
 
[]« 1 invultare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 420b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/INVULTARE1
1. INVULTARE, Invultuare, Vultum effingere. Marius Victorinus ad Candidum Arianum pag. 162 :
Excitatus enim in anima νοῦς, intellectualem, potentiam animæ illustrat, et illuminat, et Invultuat ac figurat, et innascitur animæ intelligentia et perfectio.
De iis, qui ad artes magicas Invultant, dicitur in Vultivoli.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Invultuor, Præstigiator, qui ad artes magicas vultus effingit. Statuta Eccl. Nannet. ann. 1389. tom. 4. Anecd. Marten. col. 985 :
De sortilegiis et divinationibus, de magis.
In uno MS. habetur :
De sortilegiis et divinationibus, de Invultuoribus.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Invultus, Invultuorum præstigiæ. Vide Vultivoli.