« Isengrinus » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 429a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ISENGRINUS
ISENGRINUS, Isangrinus, Lupus. Jacobus Meierus lib. 8. Annal. :
In Rythmis Jacobi Merlandi lupus Isengrin vocatur.Guibertus lib. 3. de Vita sua cap. 8 :
Solebat autem Episcopus eum Isengrinum irridendo vocare, propter lupinam scilicet speciem, sic enim aliqui solent appellare lupos.Vetus Poema de Vulpe coronato :
:Lupus qui s'apiele en sornonIsengrin, venoit en lor route.
Joan. Molinetus pag. 74. v. de Lupo :L'aignel resamble qui joe à Isengrin.
Ab istiusmodi Isengrinis, dicti forte factiosi quidam, Furnensis tractus in Flandria incolæ, quorum factio militaris virtute bellica præstans Philippo Augusto regnante inclaruit, quod luporum instar, caulas ovium devastarent. De hac passim Rigordus, Will. Brito lib. 2. 9. et 10. Philippid. Meierus ann. 1206. et Buzelinus lib. 1. Gallo-Fl. cap. 18. Philippus Mouskes in Philippo Aug. :Maistre Isengrin en giganthomacie.
Et grant douaire tint vers YpreEn cele tiere des Ingrins ;Qui haoient les Blavotins.