« »
 
[]« 1 justitium » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 478b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/IUSTITIUM1
1. JUSTITIUM, proprie dicitur Juris intermissio, silentium, cessatio ; cum autem in insigni aliqua calamitate servari soleant forenses feriæ, hinc Justitium est luctus publicus, ut habet Fulgentius de Prisco Sermone. Apuleius lib. 5. Miles. sub finem :
Sic affectæ domus triste fatum cuncta etiam civitas congemebat, luctuque publico confestim congruens edicitur Justitium.
Translatio S. Audoeni apud Marten. tom. 3. Anecd. col. 1676 :
Nobis irreparabile damnum et intolerabile luctum, immo potius totius Normanniæ genti Justicium inferrent.
Gesta Consulum Andegav. tom. 10. Spicil. Acher. pag. 462 :
Robertus itinere Bithyniæ obiit... de quo maximum apud suos id circo Justitium exstitit.
Occurrit eadem notione apud Mabillon. tom. 3. Analect. pag. 537. Illustr. Fontanin. ad calcem Antiquit. Hortæ pag. 350. et 358. etc.