« »
 
[]« 1 laberna » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 003a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/LABERNA1
1. LABERNA, Ferramenta latronum, vel grassatorum, vel furum. Gloss. Isid. ubi rursus : Laberna, Gladiator. Laberna, latro aut qui filios alienos seducit. Laberna scribitur pro Laverna, Dea latronum satis nota. Vide Martinium. Pro Ferramentum legendum videtur Dea, vel Dæmonium, et pro Gladiator restituendum Grassator secundo loco ; nisi, inquit Grævius, Gladiator hic accipias pro sceleratissimo homine, ut sæpissime accipitur apud Ciceronem. Qui filios alienos seducit, i. e. seorsum ducit ad auferendum : quod non male congruit Plagiario seu furi alienorum operum, ut apud Ausonium ubi de Poeta plagiario :
Nec jam post metues ubique dictum :
Hic est ille Theo Poeta falsus,
Bonorum mala carminum Laverna.