LABLELLUS, seu potius Labellus, nam sic legendum apud Helgaldum in Roberto Rege :

Qui non obliviosus factus ornamentum quod erat in sex unciis auri dependens a genibus, et quod nos lingua rustica Lablellos vocamus, ipso conspiciente, cultello diripuit quantocius discessurus.

Ita appellabant nostri lacinias, quæ a sago militari pendebant, vulgo Lambeaux, vel Labeaux, quas Pittaciola nuncupat Monachus Sangallensis lib. 1. de Carolo M. cap. 36. quod pittaciorum formam, de qua suo loco, referrent. Fortescutus de Laudibus Legum Angliæ cap. 51. describens habitum Servientium ad legem :

Serviens ad legem ipse existens roba longa ad instar Sacerdotis cum capitio penulato circa humeros ejus, et desuper collobio, cum duobus Labelulis, qualiter uti solent Doctores legum in Universitatibus quibusdam, cum supra descripto birreto vestiebantur.

Sermo Rabodi Episc. Noviom. de Annuntiatione ann. 1081. in veteri Lectionario S. Eligii :

In conspectu adstantium Labellulo vinculum misericorditer excussit.

A Limbis vox videtur deducta, quos sagis militaribus adscribit Sidonius lib. 4. Epist. 20 :

Viridantia saga Limbis marginata puniceis.

Vide quæ de Labellis observamus in Dissert. 1. ad Joinvillam pag. 139.