1. LANDA, Planities inculta, et vepribus obsita, Hispanis Llana, nostris Lande ; Landa, Danti in Infer. cap. 14. in Purgat. cap. 27. vox ex Saxonico aut Germ. Land, Terra. Vita S. Leonis Archiep. Rotomag. :

Iter suum carpserunt usque ad Landas nobilium, quæ terra dicitur infertilis et deserta.

Charta ann. 1145. apud August. du Pas in Stemmate Dolensi :

Donavimus etiam quandam partem forestæ nostræ ipsi Hermitagio contiguam, cum Landis, pratis, etc.

Occurrit crebro. Vide Hist. Beneharnensem Marcæ pag. 223. 224. 233. Fletam lib. 2. cap. 41. § 15. Monast. Anglic. tom. 1. pag. 400. etc. Notissimæ sunt Landæ Burdegalenses, les Landes de Bordeaux, de quibus Turpinus de Vita Caroli M. cap. 11 :

Tunc omnes exercitus in Landis Burdegalensibus coadunantur.

Has silvestres saltus Burdegalæ vocat Baldricus Burguliensis pag. 270. Mettre le feu aux Landes ou boscages, in Consuetud. Solensi tit. 3. art. 21.

2. LANDA, f. pro Lamina vel Banda. Translatio S. Angeli Mart. tom. 2. Maii pag. 60 :

Eripuerunt a prædicta vetere arca Landas argenteas, adeo quod Reliquiæ prædictæ minime videri possent, etc.