« »
 
[]« 1 lardum » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 030c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/LARDUM1
1. LARDUM, Laridum. S. Augustinus lib. 2. de Moribus Manichæor. cap. 13 :
Ut huic cænanti oluscula cum exiguo Lardo apponantur, eodem Lardo uncta atque condita, etc.
Zacharias PP. Epist. 13. ad Bonifac. Moguntinum :
Post quantum temporis Lardum debet comedi.
Ita etiam usi Ovidius, et aliquot alii e Latinis. Observat Casaubonus ad Wulcatium veteres Lardum scribere, non Laridum. λάρδιον, dixit Nicetas Chron. in Alexio lib. 2. n. 5. Vide Gabrielem Humelbergium ad Apicium lib. 7. cap. 9.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Lardus. S. Willhelmi Constitut. Hirsaug. lib. 1. cap. 97 :
Accipiunt Lardum, qui cum aliquando coctus fuerit cum oleribus, exprimunt inde sagimen fabis superfundendum.
Vide Oleum Lardinum. Menoti Sermones fol. 77 :
De Carne fit bonus Lardus.
Vide Glossar. med. Græc. in Λάρδος, col. 790.