« »
 
[]« 3 laudare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 040c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/LAUDARE3
3. LAUDARE, Concedere. Vetus Charta apud Jo. Columbum :
Comes concessit eis, et Laudavit terras et feuda eorum ad suam fidelitatem et servitium.
Charta Comitis Ceritaniensis in Diario Ital. D. de Montfaucon pag. 7 :
Dono et Laudo supradictum monasterium Domino Deo et S. Mariæ Crassæ, et Abbati et Monachis.
Laus, Donatio, seu potius Concessio. Charta ann. 1150. apud Ruffium in Comitibus Provinciæ pag. 133 :
Facta est hæc Laus sive concessio in claustro sancti Marii de Manuasca, etc.
Laudari et Collaudari Dicitur, qui ritu solemni ad supremam aliquam dignitatem eligitur aut evehitur, cui nempe laudes dicuntur. Occurrit passim in Chron. MS. Andreæ Danduli. Tabularium Monasterii S. Theofredi in diœcesi Aniciensi :
Ut nullus Abbas in eodem cœnobio Laudetur aliquando a fratribus, aut ordinetur ab Episcopo, nisi prius, etc.
In dominum Laudatur, apud Dietmar. lib. 5. cap. 18. Vide Collaudare suo loco.