LIBLACUM, Liblacus. Vox formata a Saxonico Lyblac, quod artem veneficam vel maleficam sonat, maxime speciem ejus quæ fascinatione constat, inquit Somnerus vel ligaturis, ex lib. obligamentum. Vide Graff. Thesaur. Ling. Franc. tom. 2. col. 77. voce Luppi. Lambardus barbarum sacrificium reddidif in Legibus Athelstani. Hinc Lyblecan, talia factitantes sacrificia. Leges ejusd. Athelstani Regis § 6 :

Decrevimus etiam de sortilegis, et Liblacis, et sortem dantibus, etc.

Leges Edmundi Reg. editæ apud Londonium § 6 :

Qui falsum jurabunt, vel Liblacum facient, sint in æternum a consortio Dei segregati.