LIQUAMEN, Liquor, quem Græci γάρον vocant. Est autem liquamen, quod ex porcino adipe fit pingue. Jo. de Janua, ex Isid. lib. 20. cap. 3 : Liquamen proprie dicitur piscium, quod soluti in salsamentum pisciculi, eundem humorem linquant, cujusmodi liquor dicitur salsugo vel muria. Sed proprie muria dicitur aqua sale permixta, et effecta gustu in modum maris. Gloss. Gr. Lat. : Γάρον, Liquamen. Alibi : Ἐλαιόγαρον, Garum et Liquamen. Gloss. Ælfrici : Liquamen vel Garum, fisc-bryne. Cælius Aurelian. lib. 2. Chroniωn. cap. 3 :

Immissione medicaminum ex garo confectorum, quod vulgo Liquamen appellant.

S. Hieronym. in Epitaph. Paulæ cap. 8 :

Ut ex hoc uno æstimetur, quid de vino et Liquamine, piscibus, et lacte, et melle, et ovis, et reliquis, quæ gustui suavia sunt, judicavit.

Hoc autem modo fit, ut ait Gabriel Humelbergius : adeps minutatim conciditur, et in vasa ad ignem lentum, sive carbones ignitos sine fumo liquefit, adjecto salis modico, seu etiam nullo ; deinde liquefactum antequam refrixit, in ollam repositoriam colatur, et ad usum reponitur, ut ubi voles, eo uti liceat, usuique toto fere anno est. Robertus Constantinus in Supplemento Linguæ Latinæ in Apua : Est etiam ex apuarum genere, quæ vulgo Anchoie, Aristoteli, ἐγϰρασίϰολος, et λυϰόστομος Æliano : ex qua liquamentum atque clæogarum optimum ad excitandam appetentiam, addito oleo, vino, aceto, totus piscis (qui muria conditus asservabatur) subjectis prunis liquatur, nec spinæ vestigium permanet, quod ego sæpius non sine admiratione expertus sum. Occurrit passim apud Apitium in libris de re culinaria. Vide Cujac. lib. 9. Observ. cap. 9.