LIRIPIPIUM, Epomis, unde Belgis Liire-Piipe, seu potius longa fascia, vel cauda caputii. Henricus de Knyghton de Event. Angl. lib. 4 :

Dominarum cohors affuit quasi comes interludii in diverso et mirabili apparatu virili... in tunicis partitis... cum capuciis brevibus, et Liripipiis (male Liripiis edit.) ad modum cordarum circa caput advolutis, etc.

Chronicon Windesem. lib. 1. cap. 44 :

Liripipium sive tympam retro latam duplicem et oblongam habens per dorsum descendentem.

Lib. 2. cap. 40 :

Longa tunica vestitus, nigro caputio, cum grandi Liripipio collo indutus.

Epist. obscurorum virorum pag. 96 :

Est autem habitus Magistrorum (in jure) caputium magnum cum Liripipio.

Adde pag. 11. Charta R. Cardinalis S. Steph. in Monte Cœlio Legati Apost. ann. 1215. pro reformatione Universitatis Paris. :

Sotulares non habeat sub cappa rotunda laqueatos, nunquam Liripipiatos.

Vide Menagium in Origin. Linguæ Gall.