« Londa » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 139a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/LONDA
LONDA. Scacarium ann. 1212. apud Falesiam tom. 2. de Feudorum usu pag. 840. col. 2 :
Judicatum est quod decima terræ, quæ est infra metas Londæ... donetur Ecclesiæ cujus Londa illa dignoscitur pertinere.D. Brussel loco citato Gallice vertit Londe, sed quid sit non explicat. Conjecto legendum Landa, Gall. Lande, Terra sterilis et vepribus obsita, de qua dictum suo loco.
P. , 1766.
◊ Londa minime mutandum
esse in Landa, monitus fui, cum etiamnum Rotomagi extet domus DD. de Bigars,
cujus cognomen est de la Londe, haud dubie a loco seu domanio quodam in Normannia
acceptum.