MANA, Mater, anus, femina ætate provectior. Luithprandus in Legat. cap. 23 :

Obviantes mihi mulieres quæ prius, in stuporem mentis versæ, Mana, Mana clamabant.

Gervasius Tilleberiensis MS. de Otiis Imper. decis. 3. cap. 95 :

Mulieres agnosco Manas nostras, quæ processerunt in diebus suis, quæ proponebant, se de nocte vidisse, etc.

Utitur etiam Fr. Recuperius in Miraculis B. Ambrosii Senensis num. 59. et 128. Apud Senenses

Mana è nome d'honoranza, per le donne di bassa conditione, a cui non convenga titolo di Madonna

. Ita Academia Cruscana. Græci μάνα eadem notione usurparunt. Emanuel Georgillas Limenites in Poem. MS. de Mortalitate Rhodi ann. 1498 :

Καὶ πίϰρανε τοὺς γέροντας, ϰαὶ θλίψει ταῖς μανάδες,

Ταῖς ϰόρες, ταῖς ἀνεγλύτες, ϰαὶ ταῖς οἰϰοϰουράδες.

Vide Glossar. Meursii, Cang. med. Græcit. col. 860. et Fabroti ad Cedrenum, et Codinum de Orig. Edit. Reg. pag. 60.