« 2 mandum » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 215a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANDUM2
2. MANDUM, Convocatio, submonitio ad exercitum, seu Litteræ quibus vassallus ad servitium
militare, quod domino suo feudali debet, citatur. Litteræ ann. 1340. tom. 1. Hist.
Dalphin. pag. 53 :
Parati nobiles et Francos vestræ Castellaniæ librare per omne tempus et modum in aliis nostris litteris dicti Mandi insertum.Instrum. ann. 1339. ibid. pag. 65 :
Obviavimus Gileto de Lustrino... qui ibat ad D. nostrum Dalphinum ad secundum Mandum.Extractum computi ann. 1327. et 1328. ibid. tom. 2. pag. 216 :
Item in vigilia B. Joannis B. Peroto messagerio misso eques de Cabeolo in Briançonesium pro Mando Flandriarum.Aliud ann. 1334. ibid. pag. 245 :
Die sexta Julii Johanni de Alvernya misso in Gascoigniam pro Mando dom. et gentium in armis properando.