1. MANICARE, Ire, venire, proficisci. Gloss. Græc. Lat. Cod. reg. 85 : Ὀρθρίζω, Manico, mane surgo, de luce vigilo. Ugutio : Manicare, festinare, mane, et hæc manica, cæ, i. aurora, vel Dea, quæ præest illi horæ, quæ est inter noctem et diem. Will. Britto in Vocab. : Manico, as, dicitur festinare, mane ire. Gloss. Lat. Gall. Sangerm. : Manicare, haster, aler matin, lever matin, convenir matin ; et dicitur a mane. Papias et Gloss. MS. Reg. : Manicat, per manum tenet, vel mane surgit. S. Luc. in Evangel. cap. 22 :

Omnis populus Manicabat ad eum.

Vetus Interpres Juvenalis Sat. 5 :

Propterea semper Manicasti per pluviam.

Odo Cluniac. lib. 1. de Vita S. Geraldi cap. 11 :

Quos ne tardius veniens demorari videretur, Manicare studuit, et priusquam illucesceret, proficisci.

Odericus Vitalis lib. 7 :

Clientuli ut magistros suos sic Manicasse prospexerunt.

Lib. 10. pag. 782 :

Plures Optimatum ad lares suos de saltu Manicaverunt.

Et lib. 11 :

Ad nostri subsidium summopere Manicantes.

Petrus Chrysol. Serm. 82 :

Quia sol, ut mane faceret, tunc Manicavit.

Petrus Damiani lib. 6. Epist. 31 :

Decedente crepusculo, mox ad hominem properans, Manicavi.

Radulfus in Vita S. Ricardi Episcopi Cicestrensis n. 68 :

Orandi enim et psallendi studio sic duxerat in consuetudinem Manicare, ut si etiam verno vel æstivo tempore, quando noctes noscuntur breviori spatio terminari, crepusculum et vigilis lituum non præteriret, etc.