MANNIRE, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Mannire » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 224b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANNIRE

MANNIRE, Vocare in jus, quod fiebat tribus testibus præsentibus, ex Germ. Manen, Monere, submonere, nostris Semondre, ut est apud Guillimannum lib. 1. de Reb. Helvet. cap. 9. et alios. Hinc scribendum Manire, auctor est Eccardus. Arverni, etiamnum manio dicunt, pro lite agere, placitare. Lex Salica tit. 1. § 1 :

Si quis ad mallum legibus dominicis Mannitus fuerit, et non venerit. etc. Mannire cum testibus,

tit. 51. Ad Regis præsentiam Mannire, tit. 59. Adde tit. 47. et Legem Ripuar. tit. 32. 50. Hincmarus Laudunensis contra Epistolam Remensis 55. capitum :

Non advocato meo ad mallum, ut publicæ se habent leges, pro rebus ipsis Mannito. Mannire ad placita,

lib. 1. Capitul. Caroli M. cap. 121. Ad mallum legibus Mannire, lib. 3. cap. 45. Juxta legis constitutionem Mannire, lib. 4. cap. 26. Adde Capitul. 6. ann. 803. cap. 4. Formulæ veteres cap. 38 :

Ibique veniens homo aliquis nomine ille, suggesit eo quod apud nostrum signaculum hominem aliquem nomine illum Mannitum habuisset, et super noctes tantas nos debuisset venire in rationes, pro eo quod dixit, etc.

Adde Chronic. Laurisham. pag. 79. Leges Henrici I. cap. 50. Concil. Moguntinum ann. 847. cap. 17. etc. Vide Grimm. Antiq. Jur. Germ. pag. 842.

Mannita, Submonitio, Ajournement. Lex Salica tit. 52. § 1 :

Et si ei solem culcaverit, tres solidos super debitum addat, et sic usque ad tres vices per tres Mannitas facere debet.

Mannitio, Eadem notione. Capitulare 3. Lud. Pii, ann. 819. cap. 1 :

De hoc Capitulo judicatum est, ut ille, qui mannitur, spatium Mannitionis suæ per 40. noctes habeat.

Occurrit præterea in Capit. Legis Salicæ Ludov. cap. 6. in Edicto Pistensi Caroli Cal. cap. 6. etc. Adjournaments ou Ménadures de cour, in Consuet. Solensi tit. 7. art. 4.

◊ Differebat vero mannitio a bannitione : nam etsi bannire, sit in jus vocare, æque ac mannire, in eo tamen diversimode hæc verba accipiuntur, quod mannire adversarii, bannire autem judicis erat, in jus aut ad placitum et judicium citare. Leges Longob. lib. 2. tit. 43. § 4. Ludov. P. 19. et Capit. Caroli M. lib. 4. cap. 25 :

Si quis de statu suo, id est, de libertate vel de hæreditate compellendus est, juxta legis constitutionem Manniatur. De cæteris vero causis unde quis rationem est redditurus, non manniatur, sed per Comitem banniatur.

Igitur banniebat ex officio suo judex aut Comes ; nullo adversario provocante. Vide Leges Longob. eodem tit. § 2. Carol. M. 77.

Mannina, Mannitionis compositio, quam adversario solvebat, qui vocatus ad placitum, si mannitus fuerat, nec justam excusationem habebat, non venerat, de qua compositione agitur in Capitul. Caroli M. lib. 3. cap. 45. in Formulis vett. cap. 38. et in Legibus Henrici I. cap. 50. Ita quidem censet Marca lib. 4. Hist. Beneharn. cap. 17. n. 6. Hincmarus Opusc. 15. cap. 15 :

Comites et Vicarii vel etiam Decani plurima placita constituunt : et si ibi non venerint, compositionem ejus exsolvere faciunt. Et quia prius per Manninas veniebant, excogitarunt quidam ut per bannos venirent ad placita, quasi propterea melius esset, ne ipsas Manninas alterutrum solverent : hæc ideo facientes ut ipsi bannum acciperent.

Maniare, pro Mannire, in Pacto Legis

Salicæ tit. 50. Manita, pro Mannita, tit. 53.