MANNUS 1, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 1 mannus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 224c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANNUS1

1. MANNUS, Equus. Jo. de Janua :

Mannus, a mansuetus, palephredus, quia mansuetudinem manuum sequatur, vel quod mansuetus sit : vel dicitur a manus, quia manu nitatur et ducatur.

Tabularium Casauriense ann. 1140 :

Habenis Manni, quem equitabat, etc.

Manni pretiosi, in Charta ann. 1088. apud Lobinell. tom. 2. Hist. Britan. pag. 125. Manni gilvi, apud Fridegodum in Vita S. Wilfridi sæc. 3. Bened. part. 1. pag. 125. Occurrit passim, etiam apud Scriptores Latinos.

Manna, Equa. Charta 42. inter Alamannicas Goldasti :

Frischengam tremessem valentem, et 30. Mannas, et arare duos jochos in anno.

Manana, Eadem notione. Charta Henrici Regis Portugalliæ tom. 3. Monarch. Lusitan. pag. 282 :

Faciant unum servitium manno, et inter vos non sit ulla Manana.

« 2 mannus » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 224c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANNUS2

2. MANNUS, Nomen aliquando appellativum, ut in Epitaph. Dicemanni, qui obiit ann. 1307. apud Paullin. Ann. Isen. tom. 1. Syntagm. rer. et antiq. Germ. pag. 71. Diiz-mannus per tmesin. :

Diiz ego sum Mannus : me olim genuere parentes

Albertus princeps Margarethaque pia.

Imperium titulumque dedit Thuringia nobis,

Marchia Lusatiæ, Misena et ipsa potens.