« »
 
[]« 1 marga » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 279a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MARGA1
1. MARGA, vox Gallica Plinio lib. 17. cap. 6. pro eo, quod Marlam dicimus. Idem eod. lib. cap. 8. Glischromargam genus terræ candidæ vocari apud Gallos et Britannos auctor est, ex Anglico Glister, fulgere, vel Germanico Glitzeren, et Glitzen, et Gleissen, quod idem sonat, ut auctor est Cluverius lib. 1. German. antiq. cap. 8.
Margila, ex Marga, unde nostri Marle. Edictum Pistense Caroli Calvi § 29 :
Carropera et manopera ex antiqua consuetudine debent, et Margilam et alia quæque carricare.