« »
 
[]« 1 margo » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 279c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MARGO1
1. MARGO, Terminus, finis. Negotia ad Marginem perducere, id est, ad exitum. Libellus de sanguine Christi Augiæ asservato, apud Mabill. tom. 3. Annal. pag. 699 :
Rex interim ad procurandum commisit, donec negotia quæ instabant, ad Marginem perducerentur.
Anastasius Bibl. Epist. ad Aronem Episc. Benevent. tom. 3. Spicil. Acher. pag. 14 :
Salve Præsul amate Deo sine Margine.