« »
 
[]« Menetum » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 340b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MENETUM
MENETUM. Leges Forestarum Scotic. cap. 2. § 3 :
Et si solus fuerit Forestarius, debet crucem facere in terra, vel arbore, ubi animalia inveniuntur, et ter cornuare Menetum.
Ubi Skeneus annotat, Menetum esse speciem et formam cornu lignei, quod si inflatur, magnum et raucum edit sonum : illud forte quod Gracile appellabant, quod acutum, tenuem, et minutum (unde vocis etymon) sonum redderet. Chronicon Bertrandi du Guesclin MS. :
Leurs trompetes ont fait sonner et graloier.
Μινυρίζειν Græci, Minurire Latini dicunt gracilem sonum edere ; qui sonus palumbis est peculiaris, unde etiam locis etymon haud absurde accersiri posset. Apud Spartianum in Geta, palumbes Minurrire dicuntur. Porro menutum cornuare, sic expressit le Roman de Roncevaux MS. :
A sept cens grisles font sonner la Menée.
Alibi :
De l'Oliphant la lumière dorée
Mist à sa bouche, si corne la Menée.
 :
Sonnent cil greille, et cil Oliphant cler,
Cil Menuel pennent à rechigner.
MS. :
Ces Menujaus sonner, et ces tabors tentir.
MS. :
Sonnent buisines et tabours,
Grans cor d'airain et Moenel.
MS. :
Lor fet souner dos Moinel.
Ibidem :
Sonnent tant cors, tant Moeneus,
Et tant ollifans cliers et heus,
Tot le murail en retantissent.
Vide Gracilis.