MET, Particula apud Scriptores inferioris ævi præponitur, quæ Latinis postponi solet. Sosipater lib. 2. Instit. Gramm. :

Met, non est pars orationis, sed adjectamentum quoddam accedit, etc.

Adde Priscian. lib. 12. et alios. Charta Turpimiri Ducis Croatiæ apud Jo. Lucium lib. 2. de Regno Dalm. cap. 2 :

Dum mundi ab origine cuncta per tempora facta mansisse, delabisseque succedentibus alia altissimi, si Met oculis perspicimus mentis, et manu fidei palpamus, nisi corporeis membris videre, audire aliud valemus, nisi ea quæ præsentantur, et scripturarum auditio obtutibus pandit.

Charta Aragonica æræ 1111. apud Martinezium in Hist. Pinnatensi lib. 3. cap. 5 :

Et requisierit suum amicum Sanctium, ut per suum corpus Metipsum cum suos varones ei adjuvet, etc.

Ita met-septimus, met-tertius, non semel occurrunt in Speculo Saxonico, pro septimus met, vel tertius met, ut Latini postponunt. In quam rem Marquardi Freheri observatio ad Constitutionem Adolph. Imper. ann. 1293. haud videtur contemnenda : non tempero mihi, inquit ille, quin perstringam mirabilem, an ridiculum particulæ Met usum : e qua tandem ipsissimi exemplo, metissimum natum est, quod in Italico moderno remansit, medesimo, in Francico contractius, mesme eadem forma, qua e Quadragesima, Caresme.