MIMILOGUS, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Mimilogus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 389c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MIMILOGUS

MIMILOGUS, Mimus, Joculator. Ugutio, et ex eo Joannes de Janua :

Mimilogus, qui mimos docet, vel mimis loquens. Inde Mimilogium, i. locutio mimi. Urbicarius mimilogus,

apud Fulgentium lib. 2. Mythol. Harigerus Abb. Lobinensis cap. 45 :

Mimilogus quidam servum Christi derisit.

Vide Isonis Glossas ad

Prudent. Peristeph. Hymn. 14. v. 222. Interdum pro ipsis jocis. Baudemondus in Vita sancti Amandi Episcopi Traject. num. 20. :

Aptoque etiam cachinnans risu, verba quæ vulgus Mimilogum vocat, servum Christi detrahere cœpit.

Mimologus, apud Jul. Firmicum lib. 8. cap. 8. et Tyronem in Notis pag. 172. Μιμολόγος, apud Hesychium, in Δίϰηλον. Papias : Mimologus, qui mimos docet. Mimographus, qui mimos scribit.