« »
 
[]« Monomachia » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 510a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MONOMACHIA
MONOMACHIA, Singulare certamen ; interdum et mulcta quæ ad dominum spectabat ratione Monomachiæ. Charta ann. 1095. apud D. Calmet. tom. 1. Histor. Lothar. col. 501 :
Nullus advocatus debeat habere placitum et servitium, nisi pro Monomachia, et sanguinea percussura.
Adde Reginon. lib. 2. de Eccl. discipl. cap. 77. Tabular. Virzionense fol. 15 :
Garnerius dedit eidem monasterio perpetuo possidendum Monomachiam suorum hominum Collibertorum.
Opposita his locis Monomachia Mesleiæ, quæ est Rixa multorum. Pro Duello occurrit in Henrici regis treuga ann. 1230. art. 13. et in Sententia de violat. treug. ann. 1234. apud Pertz. Leg. tom. 2. pag. 268. 301. Vide Duellum.
Monomachice, Singulari certamine. Acta SS. Nicandri et Marciani tom. 3. Junii pag. 275 :
Luctasti Monomachice adversus diabolum et vicisti eum.
Hinc
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Monomachus dicitur qui contra Diabolum suo ductu pugnat, in Actis S. Cassiani apud Ill. Fontaninum in Antiquit. Hortæ pag. 344 :
Monomachos gignens, et eos cælestibus indens.