« »
 
[]« Monos » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 510b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MONOS
MONOS, Monachus. Glossæ antiquæ MSS. : Monos, solus, Græci : bene ergo monachus, singularis. Canones Hibern. lib. 36. cap. 35 :
Si qua contumacia inter Principem (i. Episcopum) et Monon ejus, per discordiam aliquam orta sit, non rejiciat pastor gregem suum in dispersionem, nec oves pastorem fugiant, sed invicem pacificentur.
Chronicon Novaliciense lib. 6. pag. 643. de quodam Monacho obedientiario :
Tunc Monos acephalus ait, etc.
Monos, Unus, μόνος. Inscriptio in Eccl. Mutinensi :
Mille Dei carnis Monos centum minus annis
Ista domus clari fundatur Geminiani.
Id est, ann. 1099. Alia ex Chronico Magdeburgensi MS. apud Jo. Henricum Meibomium :
Post M. postque duo CC. post nonaginta Monosque,
Harlinberg capitur, moritur Rex, Dux superatur.