« »
 
[]« 1 morta » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 523a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MORTA1
1. MORTA, Locus in quo aqua fluvii stagnat, et quasi mortua videtur, unde vocis etymon. Charta Thossiacensis ann. 1404 :
Guillelmus Regis tenet tria foramina seu pertuis ad ponendum volvous existentia in dicto prato a parte nuncupata la Morta.
P. Carpentier, 1766.
Sent. arbitr. inter Petr. de Caslucio dom. Eccl. novæ et abb. monast. Vallis de Fener. ann. 1327. in Reg. 65. Chartoph. reg. ch. 47 :
Ascendendo de aqua de Sira per dictum rivum de Condat ad gahanam et Mortam, quæ sunt inter mansum del Giolo sobeira ;.... et a dicta gahana et Morta, prout labitur aqua descendendo ad gahanam, quæ est in fine dels angles.
Hinc Marteau, pro Morteau, vocant Autissiodorenses fossas in vineis transversas, quibus aqua dilabatur. Ejusdem originis est pagus quidam Autissiodorensis, qui nunc Marteau et in Chartis 500. annorum Mortua-aqua nuncupatur.