« »
 
[]« 1 mulcta » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 537b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MULCTA1
1. MULCTA, Tributum, vectigal, seu potius exactio injusta, malatolta. Guillelmus[] Bibl. in Stephano VI. PP. pag. 236 :
In qua Ecclesia, cum idem sanctissimus Papa.... malam consuetudinem invenisset, ut Presbyteri, qui ibidem Domino sacrificium quotidie offerebant, omni anno unam Mulctam darent, quam consuetudinem Marinus PP. antecessor ejus fregerat,... sub forti obtestatione præcepit, ut nullus unquam ab eis non solum hoc, verum etiam aliquod tributum acciperet, etc.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
◊ Mulctas pecuniarias seu corporales Chartis appositas legimus ante Christum natum, non solum in testamentis, sed etiam in inscriptionibus tumulorum, ut videre est apud Gruterum in cap. xvii. Indicis seu conspectus Inscriptionum. Eas postmodum adhibuerunt Imperatores Christiani ; apud Reges vero Francorum, si Chilpericum excipias qui, teste Greg. Turon. lib. 6. cap. 46. oculorum evulsione Chartarum contemtores mulctabat : rarissima ejusmodi pœnæ exempla ante Capetianos. Mulctæ pecuniariæ frequentior usus in Chartis privatorum ; quam ut persolvat, qui Chartam infregerit, præcipit Lex Alaman. cap. 1. num. 2 :
Et Multam illam quam charta continet, persolvat.
Vide Mabill. Diplom. lib. 2. cap. 8.
© École des chartes.