« O » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 001a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/O
O. Litera numeralis, quæ 11. denotat, unde versus :
seu ut habet Ugutio :Undenos facit O, cognoscas sic numerando,
Eidem literæ si recta linea superaddatur, undecim millia significat.O, numerum gestat, qui nunc undecimus extat.
◊ O, in superscriptione cantilenæ, figuram sui in ore cantantis ordinat. Notkerus Balbulus opusc.
Quid singulæ literæ significent in superscriptione cantilenæ. Vide A.
◊ O. Sic dictæ Antiphonæ septem, quæ in Ecclesia Adventus Domini tempore cantantur, quod ab O, admirationis nota, principium habeant. Vide Honorium Augustodun. lib. 3. Gemmæ animæ cap. 5. et Durandum lib. 6. Ration. cap. 11. num. 4. Statuta antiqua Canonicorum S. Quintini in Viromanduis :
Vinum de pastibus, de postmeridiis, caritatibus, et de omnibus O, ante Natale debet esse vinum decens refectorium.
P. , 1766.
◊ f. eodem sensu, Oleries, in Lit. remiss. ann. 1478. ex Reg. 206. Chartoph. reg. ch. 84 : Le Dimenche dernier des Oleries de devant Noel, le suppliant ala aux nopces à Joy le moustier.
◊ O, Literam nominibus præfigunt optimates Hiberni, ob eminentiam, inquit Camdenus in Hiberniæ descriptione. Jacob. Waræus in Antiquit. Hibernicis cap. 9. ait, regnante Brieno Rege Hiberniæ, Hibernorum cognomina sive familiarum nomina cœpisse esse fixa, posterisque tradita, cum præposita, vel aspiratione, h, vel voce, va, quæ postea mutata est in vocalem, O, et significat unum e posteris viri alicujus primarii, ut OBrien, O-Conner, etc.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
◊ O pro u passim scriptum in vett. Instrumentis. Nuncopatur pro Nuncupatur, in Testamento ann. 690. apud Felibian. Hist. Sandionys. pag. XI. Jobemmus pro Jubemus, apud eumdem pag. XII. Pecodibus pro Pecudibus, in antiquis Canonibus Hibern. tom. 4. Anecd. Marten. col. 10. Ebor pro Ebur, Egomenus pro Egumenus, seu Hegumenus, etc.