ORDELA, Ordalium, Quodvis judicium divinum, purgatio vulgaris, modus criminis purgandi, ex Saxon. ordela, in Canonib. Saxonicis sub Edgaro datis cap. 24. 62. in Senatus-consulto de Monticolis Walliæ cap. 2. in Fœdere Edwardi et Guthruni Regum cap. 9. in Legibus Athelstani cap. 7. 14. 21. 23. Ethelredi cap. 1. et Canuti cap. 17. part. 2. cap. 20. 27. 29. 32. 54. in Concilio Ænhamensi ann. 1009. cap. 18. 26. et in Charta Edmundi Regis apud Will. Malmesb. lib. 2. de Gest. Regum Angl. cap. 7. Vox confecta ex Saxon. or, i. magnum, et dael, vel dele, judicium, aut, ut placet Hickesio, a veteri Francico seu Teutonico Urdela, Judicare, unde Urdel, Saxon. ordal, Judicium. Quod usu obtinente, specialius ad divinum istud judicium translatum est. Alias originationes affert et expendit Petrus Resenius ad Jus aulicum Canuti II. Regis Daniæ pag. 618. Vide Kilianum in Waeter-or-deel, et Olaum Wormium in Monumentis Danicis lib. 1. cap. 11. et in voce Lada, ubi de simplici, duplici et triplici Ordalio, et in voce Urtella. Præterea Joannem Stiernhookum lib. 1. de Jure Sueonum vetusto cap. 8. ubi de Ordelio fuse agit, et Spelmannum in Glossario, ubi integram et bene longam exhibet formam judicii per Ordalium seu per aquam frigidam. De hujusmodi judiciis plura etiam dicta sunt in vocibus Aquæ frigidæ Judicium, Campiones, duellum, Ferrum candens : quæ totidem erant Ordaliorum genera. Vide Grimm. Antiq. Jur. Germ. pag. 908.