« »
 
[]« 1 paradisiacus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 156b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PARADISIACUS1
1. PARADISIACUS, Cælestis. Charta Bertrandi Comit. Forcal. ann. 1044. ex magno Chartul. S. Victoris Massil. fol. 148 :
Qui exigente propria culpa amiserat Paradisiaca gaudia.
Francisci Arnonis Scutum Canon. apud R. Duellium lib. 1. Miscell. pag. 12 :
Scio, inquam, tales, qui inter jejuniorum ac lectionum et orationum studia ac cætera spiritualium exercitationum commercia crebrius ac diutius odores Paradisiacos naribus hauserint.
Alcimus Avitus lib. 1. 300 :
In Paradisiaca ponuntur sede parentes.