« »
 
[]« Parmatus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 178a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PARMATUS
PARMATUS, Parma armatus, i. e. fretus. Acta S. Reginswindæ tom. 4. Julii pag. 92 :
Sed virgineæ Parmati coessentia glebæ, etc.
Utitur Livius lib. 4. cap. 39.