PAULINA Potio. Ditmarus lib. 6. cap. 52. pag. 80 :

Marchio Lutharius in Occidente infirmatus, et potione Paulina inebriatus, ex improviso obiit.

Potio, ut videtur, venenata, qua postea exstinctus Henricus VII. Imp. data a Paulino Monacho ordinis Prædicatorum, quæ revera Potio Paulina dici potuit. Rythmi in Obitum Henrici VII :

In grandi stat tristitia

Exercitus militia,

De Principis ruina,

Quam feritas damnabilis

Manusque detestabilis

Coagulat Paulina.

Meminit Myrepsus sect. 4. cap. 1. antidoti Paulina appellatæ, quæ ad tussim confert. Ægidius Corboilensis lib. 4. vers 70. apud Leyser. Histor. poet. med. ævi pag. 629 :

  Potio sancti Pauli.

Quos apoplexiæ pestis violenta procellat,

Quos furor invadit maniæ, quos insita nervis

Sensifici motus vis sopitiva resolvit,

Potio restituit, gaudens cognomine Pauli :

Asmaticos cantus compescit, menstrua solvit.

Hanc annis potes illæsam servare duobus.

Idem ibidem vers. 85. de alio antidoto :

  Paulinum.

Paulinum caput et stomachum de fleumate purgat, etc...

Potio Paulini crebro repetita potenter

Excoquit et levigat, placat faciemque venustat,

Paullini stabilis viget ætas quatuor annis.