« »
 
[]« Paxillare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 232a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PAXILLARE
PAXILLARE, Paxillo vineam fulcire. Paxillum, Paisseau, plerique e Gallis vocant, quod alii Eschalas : unde et Paisselare, Ficher pesseaux, in Consuet. Turonensi art. 139. Bituric. tit. 15. art. 2. et Autissiodor. art. 117. Charta ann. 1267. in Tabulario Eccl. Autissiodor. :
Dictam tertiam partem vinearum tenebitur annis singulis excolere... videlicet circumfodere, talliare, fodere, Paxillare, binare, et rebinare.
In aliis Chartis est paisselare. Vide in hac voce. Eadem notione usurpat Petrus Blesensis serm. 37. Pessons, olim paxillos appellarunt nostri. Guill. Guiart. ann. 1214 :
Li autre vont tentes tendant,
Dont les Pessons fichent en terre,
C'est bien appert signe de guerre.