« »
 
[]« Pentaemtarchus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 261c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PENTAEMTARCHUS
PENTAEMTARCHUS, pro Pentecontarchus. Lat. Quinquagenarius. Charta ex Tabulario Ecclesia Brivatensis ann. 924. num. 17 :
Consultu Aklebaldi Præpositi Ecclesiæ S. Juliani martyris, et Cuneberti Pentaemtarchi ipsius loci, cæterorumque Canonicorum, etc.
Ita enim præfert ipse codex, licet vir doctissimus Pentacontarchus ediderit. Idem porro Cunebertus sub eundem annum 924. ch. 194. Decanus dicitur. Vide Spicilegium Acherianum tom. 11. pag. 284. Vide Pentarcontarrochium.
Pentecomarchus, perperam etiam apud Simeonem Dunelmensem ann. 887 :
Perturbatus erat frequenter animo contra Principes et Pentecomarchos.