« »
 
[]« Perfecti » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 272a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PERFECTI
PERFECTI, a seipsis dicti olim Valentini discipuli, ut testatur Irenæus lib. 1. adv. Hær. cap. 6. num. 4 :
Semetipsos extollunt, Perfectos vocantes, et semina electionis.
Eodem nomine gloriabantur hæretici recentiores Albigensium sectarii, qui et Consolati interdum nuncupabantur. Vide in hac voce. De iis sub Perfectorum nomenclatura hæc habet le Roman de la Chantepleure MS. :
Li bougres, Li Parfés,
I cil qui riens ne croit,
Ne cuide pas qu'enfers,
Ne que paradys soit.
Infra :
Je nel porroie croire
Dist li bougres Parfés.
Ab iis ad Quietistas transiit hæc appellatio, qua præ cæteris donabantur mulieres quæ eo perfectionis pervenerant ut crimina, pudet referre, consecrarent.