1. PERGULA, Trabecula in ædibus sacris, a qua pendent Lychnuchi. Anastasius in Greg. III. :

In quo (oratorio) faciens Pergulam, contulit dona diversarum specierum, id est, gabathas aureas duas, etc.

Infra :

Et super eandem absidem cruces argenteas 3. et cætera quæ in ornamento Pergulæ, seu ad vestes altaris ordinata sunt.

In Leone III. :

Nec non et gabathas fecit ex auro purissimo 15. cum gemmis pendentes in Pergula ante altare, etc.

Alibi :

Verum etiam et polycandilum porphyreticum pendentem in Pergula ante Confessionem in catenulis aureis, etc.

Adde pag. 13. Guillelmus Biblioth. in Stephano VI. :

Et in Pergula ipsius Basilicæ... posuit cantharam auream unam cum pretiosis margaritis ac smalto, cum perpendiculo ad pendendum.

Vocem pro tabulato usurpat Gobelinus Persona in Cosmodromio ætate 6. cap. 74. de Papa :

Et deinde die Paschæ... ordinata Pergula, ante primas portas Basilicæ S. Petri ipsum solenniter coronaverunt.

Utuntur etiam Latini scriptores. Vide Pergulum.

2. PERGULA, Tuguria parva alto posita. Gloss. vetus MS. Sangerman. num. 501. Aliud Lat. Græc. : Pergula, μεσόδμη, ὑπερῶον, ὀροφή, στενόν οἴϰημα. Vocabular. juris utriusque :

Pergula, est tugurium, vel obumbratio frondosa.

Pergula, officina publica pictorum,

in ult. Cod. Theod. tit. 4. de excusat. artific. Vide ibi Jac. Gotofredum.

3. PERGULA, Vitis species, de qua Petrus de Crescentiis lib. 4. cap. 4. extremo. Chron. Farf. apud Murator. tom. 2. part. 2. col. 466 :

Dedit præfatus Campo abbas in territorio Reatino res Johannis Decani et in Oliano et Bajono, et casalicium de Cupenco, et Pergulam ibidem.

Italis Pergola. Vide Pergolatus.