« 2 pergula » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 274a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PERGULA2
2. PERGULA,
Tuguria parva alto posita. Gloss. vetus MS. Sangerman. num. 501. Aliud Lat. Græc. :
Pergula, μεσόδμη, ὑπερῶον, ὀροφή, στενόν οἴϰημα.Vocabular. juris utriusque :
Pergula, est tugurium, vel obumbratio frondosa.
Pergula, officina publica pictorum,in ult. Cod. Theod. tit. 4. de excusat. artific. Vide ibi Jac. Gotofredum.