PERJURARE, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Perjurare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 276c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PERJURARE

PERJURARE, Dejerare, vel falso jurare. Lex Salica tit. 50. § 2 :

Si aliquis alicui imputaverit, quod se Perjurasset, et non potuerit affirmare, etc.

Ita § seq. Phrasis Gallica, se parjurer. Perjuris pœnas inflictas videsis passim in Capitularibus Regum nostrorum.

P. Carpentier, 1766.

◊ Lit. remiss. ann. 1362. in Reg. 93. Chartoph. reg. ch. 177 :

Ipsos Perjurasse confessi fuerunt ; et propter hoc dictus Jacobus ad admittendum (leg. amittendum) vel scindendum lingam (sic) extitit condempnatus, et eidem de facto linga fuit excisa.

Perjurii pœnam, ridendum potius, quam culpæ dignam, memorat Bareleta in serm. fer. 5. hebd. 3. Quadrag. :

Præterea antiquæ leges puniunt sacramentum falsum, ut ponantur super asinum cum cauda in manu, et quod a parvulis cum ovis lapidentur et cum tympanis associent per civitatem.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Perjuratus, Perjurus. Synodus adversus Felicem sub Leone III. PP. inter Concil. Hispan. tom. 3. pag. 114 :

Non solum hæresiarcha dudum de adoptione in Filio Dei latrans factus est ; sed etiam et semel et bis et tertio Perjuratus effectus est.